Leniwe... pierogi czy kluski... a kto tego będzie dociekał? :-))

Dziś znowu przenosiny, ale jakie pysze.

To szybkie i delikatne danie często jest zmieniane różnym dodatkami. Wiele osób nie odróżnia kopytek od klusek (pierogów) leniwych. Niektórzy twierdzą, że do leniwych dodaje się ziemniaki, ale gdyby moja babcia to usłyszała to przewróciłaby się w grobie. Ale w sumie co mi tam, jak ktoś chce to niech dodaje. Maciej Kuroń urozmaicał leniwe różnymi ciekawymi składnikami, choć klasyczne leniwe robił z samego sera. Twierdził też, że kiedyś gospodynie dodawały ziemniaki do leniwych, gdy miały dużą gromadkę do wykarmienia, a sera było mało - ziemniaki były tanim wypełniaczem i sprawdzały się doskonale.

U nas w domu zawsze był podział: ziemniaki + mąka + jajko to kopytka a twaróg + mąka + jajko + szczypta soli to leniwe, a wszystkie inne wariacje to po prostu były kluski.  No bo w sumie jak połączymy ziemniaki i ser to co nam wyjdzie? Kopytka z serem czy leniwe z ziemniakami?

Chyba z wiekiem staję się bardziej tolerancyjna, choć ciągle gdzieś w środku bronię tezy, że dodawanie ziemniaków do leniwych to profanacja.  Bardzo lubię te prawdziwe leniwe – z samego sera, dodanie do nich ziemniaków sprawia, że smak jest inny.

Jakiś czas temu czytałam pewną dyskusję na forum właśnie na temat pierogów leniwych. Nie sądziłam, że mogą wzbudzić aż tyle emocji. Uśmiałam się, szczególnie, gdy przeczytałam, że to nie są żadne pierogi, bo pierogi mają ciasto i farsz. Niby racja. Ale te nazywają się leniwymi właśnie dlatego, że nie robi się osobno ciasta z mąki i osobno farszu z sera, ale łączy się składniki od razu. Zamiennie nazywane są kluskami bądź pierogami leniwymi - co dom to obyczaj.

Na moim starym blogu pojawiła się też teoria, że leniwe powstały wtedy, gdy kucharce zabrakło ciasta i został farsz do ruskich, dosypała mąki i tak powstały leniwe. No cóż, z tą teorią jednak trudno mi się zgodzić, bo choć ruskie uwielbiam to jednak nie mają nic wspólnego z leniwymi.

Przepis na leniwe mam ze starej książki mojej Mamy pt. „Gospodarstwo domowe”

Z jednej kostki twarogu wychodzą mi dwie średnie porcje. Zasada jest prosta: na każde 250 g sera daje się 50 g mąki, jedno małe jajko + szczyptę soli.

Dodatki można zmieniać wg własnych upodobań. Jedni jedzą z bułką tartką zrumienioną na masełku, inni ze śmietaną,  ja osobiście z cynamonem, cukrem waniliowym i odrobiną roztopionego masła.

Składniki na 3 – 4 porcje:

500 g zwykłego twarogu

2 jajka

100 g mąki pszennej (u mnie wrocławska typ 500 albo tortowa typ 450)

1/2 płaskiej łyżeczki soli

cukier (może być waniliowy) + cynamon

2 - 3 łyżki roztopionego masła

Twaróg zmielić albo przepuścić przez praskę (osobiście uważam, że tak jak do sernika wiedeńskiego, taki i do leniwych twaróg powinien być zwykły i tylko taki używam, ten gotowy mielony może zmienić konsystencję ciasta).

Żółtka oddzielić od białek. Białka ze szczyptą soli ubić na sztywną pianę. Do sera dodać żółtka i mąkę, wymieszać. Na końcu ubitą pianę. Delikatnie połączyć. Nie podsypywać zbyt mocno mąką, bo inaczej pierogi będą twarde. Uformować wałeczki (rękoma obsypanymi mąką). Spłaszczyć je delikatnie i pociąć na skos na romby (podobnie jak kopytka ale nieco szersze). Ważne, aby nie zagniatać długo ciasta, bo im dłużej będziemy je miętolić tym bardziej będzie się lepiło. Leniwe trzeba zrobić szybko: wymieszać składniki, uformować wałeczki, spłaszczyć, pokroić i już.

W dużym garnku zagotować wodę z 1 łyżeczką soli. Wrzucać pierogi na wrzątek. Gdy wypłyną gotować około 2-3 minuty na wolnym ogniu. Aby sprawdzić, czy są w środku ugotowane wyciągnąć jednego i spróbować.

Tak ugotowane pierogi wyciągnąć łyżką cedzakową na talerze, posypać cynamonem wymieszanym z cukrem i polać roztopionym masłem.