Smorodinówka czyli nalewka z czarnej porzeczki

Mądre źródła powiadają, że smorodinówkę robi się zalewając czarną porzeczkę spirytusem o mocy 70 % i zasypując cukrem. No cóż, źródła mądre są to pewnie wiedzą.

Ta smorodinówka jest nieco inna, bo łagodniejsza i robiona tak trochę od końca, ale myślę, że efekt wart jest ryzyka. Ta nalewka ma dużo dobrych właściwości leczniczych, sprawdza się w zaburzeniach trawienia, nieżycie górnych dróg oddechowych, przy przeziębieniu i bólach gardła. No i jest idealna na rozgrzanie w zimowe wieczory.

Nazwa pochodzi podobno z Kresów Wschodnich, gdyż właśnie tam czarną porzeczkę nazywano smorodiną.
Osobiście nie lubię mocnych nalewek i raczej od nich stronię. Dwa lata temu zrobiłam wiśniówkę, podobno pyszną, choć dla mnie zdecydowanie za mocną i jedynie od czasu do czasu Zielonooki wypija kieliszeczek wieczorową porą. W tym roku postanowiłam poeksperymentować i nalewka wiśniowa, podobnie jak smorodinówka będzie słabsza.

Smorodinówkę dostał Zielonooki od kolegi z pracy, który jest fanem nalewek, choć chyba zdecydowanie bardziej woli je robić niż pić. I gdy spróbowałam to wiedziałam, że muszę ją zrobić, bo to najlepsza nalewka, jakiej dotychczas próbowałam. Bez zbędnych dodatków, z wyraźnym aromatem i smakiem czarnej porzeczki. Jest fantastyczna... ale wymaga cierpliwości.

Można do niej dodać laskę cynamonu, laskę wanilii, kilka goździków albo ziaren kardamonu – ja jednak zachęcam do spróbowania jej w wersji najprostszej, a ewentualne kombinacje zostawić sobie na kolejne podejście.

Poprosiłam (a właściwie to Zielonooki poprosił) Tomka o przepis i dostałam. Okazało się, że pochodzi on z książki Małgorzaty Caprari pt. „Nalewki, likiery i wina domowe”.  Wprowadzono do przepisu niewielkie zmiany. 

 

Składniki:

1 i ½ kg  dojrzałych czarnych porzeczek

300 - 500 g cukru*

1 i ½ litra czystej wódki (45 %)

125 ml spirytusu (90 – 96 %)

Porzeczki dokładnie oczyścić, pozbawić szypułek, opłukać i osuszyć (ja odsączyłam na durszlaku, wysypałam na gazę i zostawiłam, aby obeschły). Włożyć do dużego słoja, przesypując cukrem poszczególne warstwy owoców. Zamknąć słój i zostawić na 4 tygodnie w ciepłym, słonecznym miejscu – najlepiej na parapecie okna, aby promienie słońca padały na owoce. Raz dziennie słojem potrząsnąć, aby zebrać ze ścianek cukier, a co trzeci dzień odkręcić na chwilę i odgazować.

Po 4 tygodniach zlać sok do wyparzonego, suchego naczynia (słój, garnek), wymieszać go ze spirytusem i wstawić do lodówki. Owoce zalać wódką i odstawić na kolejne 3 tygodnie (już nie na słoneczne miejsce - u mnie stoi w kuchni pod kaloryferem). Po tym czasie zlać nalewkę, dodać sok porzeczkowy wymieszany ze spirytusem, wymieszać. Ponownie przelać do czystego słoja, szczelnie zamknąć i zostawić na 2 miesiące w zacienionym miejscu.

Nalewkę przecedzić przez bibułę filtracyjną lub kilkukrotnie złożoną gazę (ja używam filtra do ekspresu wyłożonego bibułą albo watą), przelać do butelek i odstawić do sklarowania.
Do konsumpcji nadaje się najwcześniej na Boże Narodzenie, choć taka czteroletnia smakuje wybornie.

Porzeczek po zlaniu nalewki można nie wyrzucać, wsypać do nich 500 g cukru i odstawić w ciepłe miejsce, aż puszczą sok, wtedy staniemy się posiadaczami smacznego, słodkiego likieru idealnego np. do nasączania ciast.

*ilość cukru zależna jest od tego jak kwaśne są porzeczki, ja do swojej nalewki wsypałam na początku 300 g cukru i  musiałam przygotować dodatkowo syrop cukrowy, do którego wykorzystałam 200 g cukru i pół szklanki wody. Po zlaniu nalewka była potwornie kwaśna, ale jak to kolega Zielonookiego powiedział, porzeczka porzeczce nierówna i czasem należy dać więcej cukru, więc dałam syrop i jest w porządku.  Po prostu trzeba spróbować.
Dopisane 03.10.2015 - w tym roku od razu zasypałam porzeczki większą ilością cukru (500 g) i wyszła idealna, więc chyba przy tej proporcji już pozostanę. 

Jeśli chcecie ją zrobić jeszcze w tym roku to już najwyższa pora, porzeczki są dojrzałe, ale mają się ku końcowi.  Zachęcam do spróbowania, a zimową porą będziecie mieli okazję poczuć powiew lata.